«Νικόλαος Κατούντας - Ο Λεωνίδας της Κερύνειας»
Λάζ. Α. Μαύρου
Νικόλαος Κατούντας: Αθάνατος.
Αθάνατος στο Πάνθεο όλων των Αθανάτων της πατρίδας που θυσιάστηκαν αγωνιζόμενοι για την ελευθερία. Και των οποίων ο βαθμός της αθανασίας τους, μετριέται πρωτίστως με το μέτρο της ανδρείας που επέδειξαν, ως την ύστατη πνοή τους, για τη λευτεριά και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων.
Κατούντας, Αθάνατος.
Και ιδού πώς πραγματώνεται η αθανασία.
Ιδού πώς συντελείται, παίρνει έμπρακτη μορφή
και υλική υπόσταση αυτή του η αθανασία,
ξανά, απόψε, εδώ στην Θεσσαλονίκη.
Σε αυτήν εδώ την τελετή μνήμης και τιμής.
Για τον ηρωικό Διοικητή του 31 Λόχου Κρούσεως,
της 33 Μοίρας Καταδρομών, της Εθνικής Φρουράς Κύπρου,
τον 31χρονο υπολοχαγό Νικόλαο Κατούντα,
από τις Πάτρες της Πελοποννήσου.
Ο οποίος, θυσιάστηκε πολεμώντας.
Με γενναιότητα βαθμολογημένη στο άριστα.
Και με υποδειγματική αυταπάρνηση
υπέρ των συμπολεμιστών του.
Στις άνισες μάχες κατά των ασυγκρίτως υπέρτερων δυνάμεων
των Τούρκων εισβολέων του Αττίλα. Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974.
Στις φρικτά προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες της Κερύνειας μας.
Να την, λοιπόν,
πώς ακριβώς υποστασιοποιείται, κι έτσι,
η Αθανασία του ήρωα.
Δεν την έχουμε μόνο στο μυαλό μας.
Ούτε μόνο στην καρδιά και στην μνήμη μας.
Την κρατάμε στα χέρια μας. Σε αυτό το πολύτιμο βιβλίο.
Για το οποίο μαζευτήκαμε απόψε εδώ
στην Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Θεσσαλονίκης.
Όπου, εδώ, στο εστιατόριο της Λέσχης Αξιωματικών
υπάρχει στρωμένο μονίμως κι ένα στρογγυλό τραπεζάκι,
με την Γαλανόλευκη, την Καινή Διαθήκη,
ένα τριαντάφυλλο, ένα κεράκι, δυό απείραχτα πιάτα,
δυό ποτήρια κι ένα καδράκι, προς τιμήν του Κατούντα μας
και κάθε ηρωικώς απόντος
πολεμιστή στους αγώνες του έθνους μας.
Είμαστε τώρα εδώ,
όπως προηγουμένως είχαμε μαζευτεί διαδοχικώς,
στις πάνδημες τελετές βιβλιοπαρουσίασης,
σε όλες τις ελεύθερες πόλεις της Κύπρου.
Ξεκινώντας πρώτα, σημαδιακά και συμβολικά,
από την κοσμοπλημμύρα της αίθουσας στην Λευκωσία.
Στο οίκημα, εν εκτοπισμώ,
του Σωματείου Αδούλωτη Κερύνεια,
στις 10 του παρελθόντος Απριλίου,
για τον Κατούντα - Λεωνίδα της Κερύνειας.
Και, από εκεί, στην πανελλήνια,
στην πανεθνική ημών των Ελλήνων διάσταση:
Των δύο κρατών μας.
Του κυπριακού μας και του ελλα-δικού μας.
Και της, ανά την οικουμένη, ελληνικής Διασποράς.
Ο Κατούντας των Πανελλήνων.
Μισό σχεδόν αιώνα ύστερα από την ηρωική του θυσία,
στις ατιμωτικά προδομένες επάλξεις της Κερύνειας.
Σαράντα τόσοι, Έλληνες και Ελληνίδες
συνέγραψαν αυτό το βιβλίο.
Έχοντας κοινωνήσει όλη την αλήθεια του ελληνικού ηρωισμού,
που ενσάρκωσε, μαχόμενος πολεμιστής,
επικεφαλής των λοκατζήδων του ο ίδιος,
ως ασπίδα σωτηρίας των ανδρών του,
ο Καταδρομέας Υπολοχαγός Κατούντας.
Την αλήθεια που μας κόμισαν
οι επιζήσαντες συμπολεμιστές του:
Οι αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες
της ζηλευτής ανδρείας, του ανδρειωμένου λοχαγού τους,
σ’ εκείνες τις ώρες και τις στιγμές της κόλασης,
στον προδομένο εκ των προτέρων πόλεμο,
στις Κερκόπορτες της Κερύνειας.
Γι’ αυτό επάξια τον είπαν «ο Λεωνίδας της Κερύνειας».
Ως εμπράκτως ισάξιον, στην ευψυχία και στην πολεμική αρετή,
Με το επικεφαλής των Τριακοσίων Λακεδαιμονίων
του 480 προ Χριστού στα Στενά των Θερμοπυλών,
απέναντι στις ορδές του Ξέρξη εισβολέα και
στην πισώπλατη προδοσία του Εφιάλτη.
Και Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αρμόζει στον Κατούντα.
Εκεί ακριβώς στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού όπου θυσιάστηκε,
μόλις πριν ακουστεί το φρικτότερο των αιώνων «η Πόλις Εάλω».
Τρίτη 29 Μαΐου 1453 της Κωνσταντινουπόλεως.
Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974 της Κερύνειας.
Δεκαεφτά χρόνια νωρίτερα, Κυριακή 3 Μαρτίου 1957:
Κοντά στο Μοναστήρι της Παναγίας του Μαχαιρά στην Κύπρο,
μία ταξιαρχία των Εγγλέζων κατακτητών, περικύκλωσε
το προδομένο Κρησφύγετο του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ,
αρχιαντάρτη, εφέδρου ανθυπολοχαγού του Ελληνικού Στρατού,
29χρονου Γρηγόρη Αυξεντίου.
Ο Εγγλέζος κυβερνήτης της αποικίας
τής, και νυν, Χερ Μάτζεστι Ελισσάβετ της 2ης,
ο στρατάρχης σερ Τζων Χάρντινγκ,
τόσο βέβαιος ήταν ότι τα στρατεύματά του θα εξανάγκαζαν
σε ταπεινωτική και εξευτελιστική παράδοση,
τον επικηρυγμένο με πέντε χιλιάδες λίρες,
άπιαστο «αρχιτρομοκράτη» Αυξεντίου,
ώστε, από τα χαράματα μετέφερε στον Μαχαιρά, ομαδόν,
τους ξένους δημοσιογράφους, ανταποκριτές,
κινηματογραφιστές και φωτορεπόρτερ
για ν’ απαθανατίσουν τον προβλεπόμενο θρίαμβο
των αγγλικών του στρατευμάτων.
Απαθανάτισαν όμως
το Μολών Λαβέ του Αυξεντίου.
Απαθανάτισαν την δεκάωρη μάχη του Αυξεντίου.
Απαθανάτισαν και μετέδωσαν στις εφημερίδες
και στις τηλεοράσεις όλου του κόσμου,
την ελληνική δόξα στον Μαχαιρά. Και
το έκτοτε αιώνιο αίσχος του βρετανικού στρατού.
Ο οποίος περιέλουσε με βενζίνη το άπαρτο Κρησφύγετο
του Αυξεντίου και τον έκαψαν ζωντανό.
Ολοκαύτωμα για τη Λευτεριά.
Αυτόπτες μάρτυρες κατέγραψαν την αλήθεια,
οι ξένοι και ντόπιοι δημοσιογράφοι,
με κινηματογραφικές και φωτογραφικές μηχανές,
όλων εκείνων των στιγμών,
που ο Έλλην Ήρωας πέρασε για πάντα
στο Πάνθεο των Αθανάτων.
Μάρτιο του 1957 μετά Χριστόν.
Με το Μολών Λαβέ που βροντοφώναξε στους Άγγλους.
Όπως τον Αύγουστο του 480 προ Χριστού
στις Θερμοπύλες, ο Λεωνίδας.
Έτσι ακριβώς το μετέδωσαν τότε, οι παρόντες εκεί δημοσιογράφοι.
Την Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974,
όταν ο Κατούντας, ΑΥΞΕΝΤΙΩΘΗΚΕ στην Κερύνεια,
δεν υπήρχαν κάμερες και δημοσιογράφοι.
Υπήρξαν όμως οι επιζήσαντες συμπολεμιστές του.
Για να έχουμε έκτοτε και σε αυτό εδώ το βιβλίο
την ίδια αλήθεια. Την ίδια ακριβώς ουσία.
Το ρήμα Αυξεντιώθηκε, αποτελεί μια αυθαίρετη,
χωρίς την άδεια ή την έγκριση κανενός,
παλαιότερη επινόηση του ομιλούντος.
Για ν’ αποδίδει, κατ’ ακριβολογίαν, πώς ένας γενναίος ήρωας,
σε προδομένες συνθήκες όπως στον Μαχαιρά,
έναντι συντριπτικά υπέρτερων εχθρικών δυνάμεων,
υπερασπιζόμενος και τους συμπολεμιστές του,
αξιώθηκε την δόξα και την αθανασία όπως ο Αυξεντίου.
Για να συνεχίζει να διδάσκει
και να παραδειγματίζει
και να φρονηματίζει
ΚΑΙ αυτός, ο Νικόλαος ο Κατούντας,
σε όλους τους επόμενους αιώνες,
πόσο άρτια μαθήτευσε,
και με άριστα πέρασε τις εξετάσεις,
στις διδαχές πεδίου μάχης
του Λεωνίδα των Θερμοπυλών.
Αυξεντιώθηκε.
Ένα ρήμα του οποίου, η μετοχή - Αυξεντιωμένοι -
ηχεί ομόηχη και ομοούσια:
Αυξεντιωμένοι - Ανδρειωμένοι.
Της ουσιαστικότερης μας ουσίας:
«Και σαν πρώτ’ Ανδρειωμένη χαίρε ω χαίρε Ελευθεριά».
Γι’ αυτό και στον τοίχο των
Φυλακισμένων Μνημάτων της Λευκωσίας,
εκείνων των άλλων δεκατριών Αθανάτων της ΕΟΚΑ,
όταν το 1960 έφυγαν οι Εγγλέζοι κατακτητές και δήμιοί τους,
γράφτηκε με μεγάλα γράμματα ότι:
«Του ανδρειωμένου ο θάνατος,
θάνατος δεν λογιέται».
Ισάξια ταιριάζει και αρμόζει
σε όλα τα γενναία παλληκάρια,
αξιωματικούς, υπαξιωματικούς, οπλίτες και εθελοντές,
της Εθνικής Φρουράς, της ΕΛΔΥΚ,
της Άλφα Μοίρας Καταδρομών
από την Κρήτη με τα Νοράτλας,
που θυσιάστηκαν στις προδομένες
κυπριακές Θερμοπύλες του 1974.
ΤΟΥ ΚΑΘΕ ήρωά μας η αθάνατη μνήμη,
προσκαλεί αυτονόητα και στο καθήκον διαρκούς μελέτης
και υπόμνησης των συνθηκών του αγώνα
στον οποίο θυσιάστηκε.
Καθήκον ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη.
Ακόμη και για όσα φρικτά,
αποτροπιαστικά, προδοτικά και ατιμωτικά,
όσοι εκ των επιζώντων τα έζησαν τότε,
δεν θα ήθελαν ποτέ να τα ξανα-θυμούνται.
Αλλά, όμως:
Υποτάσσοντας την απέχθεια
των προσωπικών εφιαλτικών αναμνήσεων,
στο υπέρτερο καθήκον για τη συνειδητή θωράκιση
του παρόντος και του μέλλοντος
συλλογικού των Ελλήνων βίου,
για να μην υπάρξει ποτέ
μια νέα εθνική καταστροφή,
υποτάσσοντας τους προσωπικούς εγωισμούς
για να μην επαναληφθεί ποτέ
μια τραγωδία Κύπρου οπουδήποτε
στον σύνολο Ελληνισμό μας,
ύψιστο χρέος είναι η βαθύτερη πάντα μελέτη
και η διαρκής υπενθύμιση,
των αιτίων και των πρωταιτίων
και των λαθών και των ηλιθιοτήτων
και των παρανομιών και των εγκλημάτων,
που συντέλεσαν, στην κυπριακών διαστάσεων
επανάληψη το 1974, της Μικρασιατικής μας Καταστροφής.
Να μελετούμε προπάντων και να διδασκόμαστε
από «τας οικείας ημών αμαρτίας».
Όπως ακριβώς συμβούλευε τους
Αρχαίους Αθηναίους μας ο Περικλής το 431 π.Χρ.:
«Μάλλον γάρ πεφόβημαι
τας οικείας ημών αμαρτίας
ή τας των εναντίων διανοίας».
Διότι χειρότερες από τα σχέδια του εχθρού,
είναι οι δικές μας αμαρτίες. Τα δικά μας λάθη.
Με πρωταίτια πάντα τα εμφύλια μας πάθη.
Για παράδειγμα:
ΕΑΝ με αποφασιστική αυτοκριτική νηφαλιότητα
μελετούσαμε όλοι οι Έλληνες,
πώς ο Εθνικός μας Διχασμός του 1915,
των Κωνσταντινικών και των Βενιζελικών μας,
οδήγησε τελικά στην Μικρασιατική μας Καταστροφή του 1922,
ΔΕΝ θα καταντούσαμε ποτέ
στον Εμφύλιο μας Πόλεμο του 1946 - 1949.
Και εάν, πάλι, προλαβαίναμε,
νωρίς μετά που θάψαμε τις εκατόμβες
των εκατέρωθεν νεκρών μας του αδελφοκτόνου Εμφυλίου,
να ξεθάψουμε νούσιμα και να μεταλάβουμε συνειδητά
τις ξεχασμένες διδαχές του αρχαιότερου Θουκυδίδη μας
και του νεότερου Μακρυγιάννη μας,
περί των εμφυλίων σπαραγμών,
δεν θα καταντούσαμε στην Χούντα του 1967
και στην ολέθρια χουντική καταστροφή της Κύπρου το 1974.
Στην πρώτη - πρώτη παρουσίαση
του πολύτιμου αυτού βιβλίου,
για τον αθάνατο ήρωά μας
τον Νικόλαο Κατούντα, στην Λευκωσία,
ο καταξιωμένος σεμνός στρατηγός του ΕΣ και της ΕΦ,
και πρώην υπ.Αμ. της Κύπρου, ο Φοίβος ο Κλόκκαρης,
είχε υπογραμμίσει, ορθότατα, ως επιβεβλημένο,
μαζί με τον υποδειγματικό ηρωισμό του Κατούντα
και όλων των άλλων αθανάτων ηρώων,
να διδάσκεται στις στρατιωτικές σχολές της Ελλάδος,
η ολέθρια Μάχη της Κύπρου 1974.
Ως παράδειγμα προς αποφυγήν.
Κι εμείς προσθέτουμε ότι:
Πριν φτάσουν στις όποιες
τριτοβάθμιες σπουδές τα παιδιά μας,
οφείλουμε οι Έλληνες,
μαζί με τα πρωταρχικά μαθήματα της αλφαβήτας,
να διδάσκουμε στις νέες και στους νέους μας,
παιδιόθεν, το Αντι-Εμφυλιακό Μάθημα.
Διότι απ’ εκεί, από τα εμφύλια μας,
προέρχονται πρωταιτίως όλες μας οι Καταστροφές.
Σε όλους τους αιώνες. Έως το «Η Κερύνεια Εάλω»
της 22ας Ιουλίου 1974.
Πάνω στα Κόκαλα τα Ιερά των ηρωικών υπερασπιστών της.
Ανάμεσα στα οποία και του Νικόλαου Κατούντα.
«Τας των εναντίων διανοίας», τις γνωρίζουμε επακριβώς.
Μας τις λένε οι ίδιοι πομποδώς, διαρκώς
και αταλάντευτα, διά στόματος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Μας τις έπεμψαν γραπτώς και λεπτομερώς,
διά χειρός Αχμέτ Νταβούτογλου στο «Στρατηγικό Βάθος» του.
Τις βλέπουμε εξελισσόμενες αφειδώς
στα τουρκοκρατούμενα εδάφη της Κύπρου.
Στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στο Αιγαίο μας. Στη νεο-οθωμανική παντού βουλιμία,
υπεροψίαν και μέθην του νεο-σουλτανάτου.
ΟΘΕΝ, λοιπόν και διά ταύτα:
(1) Την ευλαβικά αυστηρή αποφυγή δικών μας
εμφυλίων παθών, οφείλουμε πρωτίστως. Και:
(2) Την υλοποίηση πανεθνικής στρατηγικής
με Κατούντεια γενναιότητα και ευψυχία κυρίως.
Με το όραμα μιας τέτοιας πατρίδας
θυσιάστηκαν οι γενναίοι μας που τιμούμε απόψε
στ’ όνομα του αθάνατου Κατούντα.
«Περί τοιαύτης ουν πόλεως
μαχόμενοι ετελεύτησαν»
μας είπε και πάλιν ο Περικλής
στον αειθαλή του Επιτάφιο.
Υπερυψώνοντας έκτοτε και τη συνταγή,
τής, δια μέσου όλων των αιώνων,
επιβίωσης των Ελλήνων:
«Ους νυν υμείς ζηλώσαντες
και το εύδαιμον το ελεύθερον,
το δ’ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες
μη περιοράσθε τους πολεμικούς κινδύνους»
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
ΛΕΣΧΗ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΦΡΟΥΡΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2019
Εκδήλωση απόδοσης φόρου τιμής
στον ήρωα καταδρομέα υπολοχαγό Νικόλαο Κατούντα
Comments